ठकु, दर्शन दे, पाहुं दे तुझा मुखडा ।
अंगणीं मुशाफर फंदी फाकडा ॥धृ०॥
गोरीपान ज्वान राधा । वय लहान, नूतन आलें न्हाण, सुबक बांधा ।
शिणगार करून साधा । तन्मणी, ठुशाबाळ्या, बुगडया सुद्धां ।
इष्काचा कैफ सदा । तुझी प्रीत करून मनमानेसा सवदा ।
करिं बांगडया पाटल्या काशीकडल्या ।
लाल पिवळ्या शुभ्र हिरकण्या जडल्या ।
आम्ही गिर्हाइक पहाया मुरकुंडा पडल्या ।
खर्च करूं म्हणतों पैसा रोकडा ॥१॥
चतुरे राजसवाणे । रंगली बत्तीशी, दंत अनार दाणे ।
नासाग्रीं नथणीनें । मोठा जुलूम केला, सुरती मोती दाणे ।
उरीं उसासले चिमणे । शुभ्र कांचोळीं, गरतीचें लेणें ।
कंबर बारिक, पोटर्या नाजुक, गोर्या ।
पदीं साखळ्या करंगळ्या नेर्या ।
दिव्य मुखरणी येईनात आतां कोणी सामोर्या ।
बोलणें रसिक, गोड बर्फीचा तुकडा ॥२॥
प्रीतीचा पाढा वाच । दुर्बळपण जाइल संसाराची आच ।
धर शब्द जिव्हारीं साच । केल्यानें होईल, नित मोहरा दे पांच ।
जुमडयाला मरवापाच । गोर्या रंगावर हिरवी पैठणी काच ।
मैत्र नगरी नांदती गजभारानें । डुब करून घे वस्ता ने आळंकारानें ।
वाजऊं डऊर बहारानें । श्रीमंत वसंत चंद्रबुंदखडा ॥३॥
बोले शब्द येउन स्त्रिय । ‘द्वारांत उभे कां ? माडीवर या ।
गुणग्राहिक गुणवर्या । वसवसा इष्क हा सांगितला पर्या ।
मी आज्ञांकित भार्या । उभयता प्रीत हो कर राया ।
सुख तुम्हांला, सुख हो मजला नित्य असो ।
चित्तवृत्तीही संपत्ती गुणीवंताच्या नित असो ।’
कृष्णकृपेनें अधिक अधिक ममता असो ।
म्हणे सगनभाऊ, घ्या दिपवाळीचा विडा ॥४॥
अंगणीं मुशाफर फंदी फाकडा ॥धृ०॥
गोरीपान ज्वान राधा । वय लहान, नूतन आलें न्हाण, सुबक बांधा ।
शिणगार करून साधा । तन्मणी, ठुशाबाळ्या, बुगडया सुद्धां ।
इष्काचा कैफ सदा । तुझी प्रीत करून मनमानेसा सवदा ।
करिं बांगडया पाटल्या काशीकडल्या ।
लाल पिवळ्या शुभ्र हिरकण्या जडल्या ।
आम्ही गिर्हाइक पहाया मुरकुंडा पडल्या ।
खर्च करूं म्हणतों पैसा रोकडा ॥१॥
चतुरे राजसवाणे । रंगली बत्तीशी, दंत अनार दाणे ।
नासाग्रीं नथणीनें । मोठा जुलूम केला, सुरती मोती दाणे ।
उरीं उसासले चिमणे । शुभ्र कांचोळीं, गरतीचें लेणें ।
कंबर बारिक, पोटर्या नाजुक, गोर्या ।
पदीं साखळ्या करंगळ्या नेर्या ।
दिव्य मुखरणी येईनात आतां कोणी सामोर्या ।
बोलणें रसिक, गोड बर्फीचा तुकडा ॥२॥
प्रीतीचा पाढा वाच । दुर्बळपण जाइल संसाराची आच ।
धर शब्द जिव्हारीं साच । केल्यानें होईल, नित मोहरा दे पांच ।
जुमडयाला मरवापाच । गोर्या रंगावर हिरवी पैठणी काच ।
मैत्र नगरी नांदती गजभारानें । डुब करून घे वस्ता ने आळंकारानें ।
वाजऊं डऊर बहारानें । श्रीमंत वसंत चंद्रबुंदखडा ॥३॥
बोले शब्द येउन स्त्रिय । ‘द्वारांत उभे कां ? माडीवर या ।
गुणग्राहिक गुणवर्या । वसवसा इष्क हा सांगितला पर्या ।
मी आज्ञांकित भार्या । उभयता प्रीत हो कर राया ।
सुख तुम्हांला, सुख हो मजला नित्य असो ।
चित्तवृत्तीही संपत्ती गुणीवंताच्या नित असो ।’
कृष्णकृपेनें अधिक अधिक ममता असो ।
म्हणे सगनभाऊ, घ्या दिपवाळीचा विडा ॥४॥
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
