वरखाली पाहूं किती तुजला ? माझा पिकला ऊर ।
हाड फासुळ्याचा चुना सजणा रघत साहिना उर ॥धृ०॥
सख्या मशिं बोला, काल गेला होता रात्रीं कुठें ? ।
विषय प्रीत झाली मजला, कपाळावरी घर्म सुटे ।
आतां कां हो कण्हतां ? हळूच म्हणतां, कशी पडली तूट ।
आसी करनी करी घाटशिखरीं जाउं पाहातां दुर ॥१॥
याच्या काळजीनें शिरा हिरव्या पिवळ्या झाल्या माझ्या ।
आता जवळ बसते लाजिरवाणी गोडींत काहीं तरी माझ्या ।
थोराघरचं केनं पदरीं पडल आशा कीर्ती तुझ्या ।
माझी लाज आबरू ठेवा, नका ठेवूं, तुमच्या चरणीं शिर ॥२॥
सख्या तरफडते, बरबडते, माझ्या ज्वानीचा पीळ ।
रती मास गुज खिळल रोग, फुटल मुरमाची खिळ ।
सूक्ष्म होऊन निजून राहाल जगीं नासली नीळ ।
सत्यवचनाची सगुणसाची दृष्ट द्या दूरवर ॥३॥
लिंबलोण उतरी सुगर सुकरीं सखा पोटाशीं धरी ।
प्रेमें मोहो आला, आनंद झाला, दिला शालू जरी ।
मुख कुरवाळून सखा ओवाळून नेला सेजेवरी ।
खुण हीच शाईरी कृपा असावी सगनभाऊवर ।४॥

आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Comments
आमच्या टेलिग्राम ग्रुप वर सभासद व्हा. इथे तुम्हाला इतर वाचक आणि लेखकांशी संवाद साधता येईल. telegram channel