प्राचीन काळी अमित्रजीत नावाचा एक राजा होऊन गेला. तो प्रजेचा उत्तम पालनकर्ता होता. त्याच्या राज्यात कोणीही दुःखी नव्हते. संपूर्ण राज्यात एकादशीचे व्रत केले जी, आणि जो हे व्रत करत नसे त्याला शिक्षा करण्यात येई. एकदा नारद मुनी राजाला भेटायला आले. त्यांनी राजाला सांगितले की माता विद्याधर ची कन्या मलयगंधिनी हिला कंकाल केतू नावाचा दानव पाताळात चंपावती नगरात घेऊन गेला आहे. नारदाने सांगितले की राजा तू जाऊन त्या मुलीला वाचव. कंकाल केतूचा नाश त्याच्या त्रिशूळाने होईल. तू त्याच्याशी युद्ध कर आणि त्याचा वध करून त्या मुलीसोबत पूर्ण विश्वाचे कल्याण कर. नारदाची आज्ञा मानून राजा चंपावती नगरात गेला. कन्येने राजाला पहिले आणि त्याला शस्त्रागारात लपायला सांगितले. तेवढ्यात तिथे दैत्य आला आणि त्याने कन्येला सांगितले की उद्या तुझा विवाह होईल. एवढे बोलून तो तिथून गेला.
राजाने दैत्याला जागे करून त्याच्याशी युद्ध केले आणि त्याचा वध केला. राजा आणि राणी दोघे अवंतिका नगरात येऊन महादेवाचे पूजन करू लागले. राणीने अभिष्ट तृतीयेचे व्रत करून पार्वतीला प्रसन्न केले आणि शंकराचा अंश असलेल्या पुत्राचे वरदान प्राप्त केले. राणीने पुत्राला जन्म दिला तेव्हा मंत्र्याने तिला सांगितले की राणी जर तुला राजा हवा असेल तर तू या पुत्राचा त्याग कर. पुत्र अभुक्त मूलात जन्माला आला आहे जो सर्वांचा नाश करेल. राणीने मंत्र्यांच्या सांगण्यावरून पुत्राचा त्याग केला आणि त्याला विकटा देवीच्या मंदिरात ठेवून आली. त्याच वेळी तिथून योगिनी आकाश मार्गाने प्रवास करत होत्या त्या त्याला आपल्या सोबत घेऊन गेल्या. १६ वर्षांचा झाल्यावर राजकुमार अवंतिका नगरात आला आणि महादेवाची तपश्चर्या करू लागला. शंकर प्रसन्न होऊन शिवलिंगातून ज्योती रूपाने प्रकट झाले. राजकुमाराने शंकराकडे भवरूपी संसारातून मुक्त करण्याचे वरदान मागितले.
वीर बालकाच्या पूजनामुळे हे शिवलिंग वीरेश्वर महादेव या नावाने प्रसिद्ध झाले. यानंतर राजकुमाराने संपूर्ण पृथ्वीवर राज्य केले आणि अंती तो मोक्षपदाला गेला.
असे मानले जाते की जो कोणी मनुष्य या शिवलिंगाचे दर्शन पूजन करेल त्याचे होम, दान, जप सर्व अक्षय होतील आणि अंती तो मोक्षपदाला जाईल.
