“मीही फुलासाठीच आल्ये आहे.”
“कोणते फूल?”
“प्रेमाचे फूल.”
“ते इकडे कोठे मिळेल?”
“तुमच्या हृदय-बागेत!”
“मी स्वामी आहे.”
“खरे आहे. स्वामीकडेच मी आल्ये आहे.”
“माझ्याकडे?”
“होय. तुम्ही माझे स्वामी आहात.”
“काय हे बोलता?”
“खरे ते मी बोलत्ये. तुम्ही तुमचे हृदय तपासा. तेथे का कोणी नाही? तुम्ही तरूण आहात. केवळ दाढीने हृदय झाकता येत नाही. मला तुमचे अंतरंग दिसत आहे. तेथे फुललेले प्रेमाचे फूल मला दिसत आहे. चिरप्रफुल्लित प्रेमाचे पुष्प. कधी न कोमेजणारे प्रेमाचे कुसुम. ते पाहा, मला त्याचा सुगंध येत आहे. तो सुगंध मला तुमच्याकडे ओढीत आहे. तुमच्याकडे खेचीत आहे. तो सुगंध मला मस्त करीत आहे. मला पागल बनवीत आहे. ये सुगंधा, ये. ने, त्यांच्या चरणांशी मला ने.”
आणि सरला धावत आली व सेवकरामांच्या पाया पडली.
“कोण तू?”
“उदय, कोण म्हणून काय विचारतोस? तुझा आवाज मी हजार वर्षांनंतरही ओळखीन. आणि तू का तुझ्या सरलेचा आवाज विसरलास? उदय, ही तुझी सरला ! जिच्या कपाळावर तू कुंकू लावलेस ती ही सरला ! घे तिला जवळ नाही तर त्या डोहात तिला लोट !”
“सरले, प्रेममूर्ती सरले ! तू आहेस? जिवंत आहेस? “
“तुझ्या आशेने मी प्राण ठेवले. मनात कोणीतरी म्हणे की तू येशील. आणि खरेच रे गडया आलास ! आता नको कोठे जाऊस. तुला या रामाच्या शेल्याने बांधून ठेवू का? ठेवू बांधून?”
“कोठला रामाचा शेला?”
“तू नाही का ती कथा ऐकलीस? सार्‍या शहरभर झाली आहे. सकाळच्या सनातनींच्या सभेत ती मी सांगितली होती.”
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Comments
आमच्या टेलिग्राम ग्रुप वर सभासद व्हा. इथे तुम्हाला इतर वाचक आणि लेखकांशी संवाद साधता येईल. 