भटजी गेले. आणि त्या दुष्टेने खरेच सरलेच्या थोबाडीत मारल्या. सरला रडत होती. परंतु एकदम सरला गंभीर झाली. कोठून तरी तिला धैर्य आले. ती अश्रू पुसून म्हणाली, “काय काय करू सांगा. सारे करायला मी तयार आहे.”
“अश्शी. आता कशी ताळयावर आलीस. चल, तुला नटवते. चल.”
सरलेला तेथील पध्दतीप्रमाणे शृंगारण्यात आले. केसांत फुलांचे गजरे होते. तिच्या अंगावर तो शेला देण्यात आला होता आणि मंचकावर ती बसली होती. तिने विडा खाल्ला. ओठ लाल झाले. सरला एखाद्या अप्सरेप्रमाणे दिसत होती.
“तो शेट सारी इस्टेट तुझ्यावरून ओवाळून टाकील. नीट हस. नीट वाग. वेडीवाकडी वागलीस तर याद राख. उद्या चामडी लोळवीन. फोडून काढीन. समजलीस? पुष्कळ लाड झाले. यापुढे सोंगेढोंगे बंद ! तुझ्याकडे मोठे गिर्‍हाईकच येत जाईल. परंतु काही केले पाहिजे की नाही?”
असे दरडावून ती ठमा गेली. सरला तेथे बसली होती. तिच्या तोंडावर अपार तेज होते. कोठून आले ते तेज? का तिच्या आत्म्याचे तेज होते? तिच्या पवित्र निश्चयाचे तेज होते? पहा तरी तिच्या मुखाकडे. जणू एखादी देवता दिसत आहे. तिच्या तोंडावर दृष्टी ठरत नाही. दृष्टी दिपून जाते व तिच्या चरणांकडे वळते.
भटजी शेटजींकडे आले.
“चला शेटजी. शंभर टक्के फत्ते काम !”
“तर मग आता तुमची परिषदही यशस्वी होणार.”
“चला. उशीर नको.”
“माझी तयारी आहे. केव्हापासून सजून बसलो आहे. जय देवा !” आणि मोटार आली. भटजी व शेटजी आत गेले. एक मैफल तेथे चालली होती. गाणे, बजावणे, नाचरंग चालू होता. परंतु शेटजींचे बडे काम होते. रामभटजी त्यांना थेट आत घेऊन गेले. त्या शृंगारलेल्या खोलीत ते आले. तेथे सरला होती.
“हे शेटजी सरले, हे लक्षाधीश आहेत. यांना खूष कर.” भटजी म्हणाले.
“भटजी, तुम्ही जा.” शेटजी म्हणाले.
भटजी गेले. ती बया गेली. शेटजींनी दार लावून घेतले. ते त्या मंचकावर बसले. सरला स्तब्ध होती.
“असा रूसवा का? बोला.”
“शेटजी, काय बोलू?”
“गोड गोष्टी बोला. जवळ या. किती वेळ दूर बसणार? ही घ्या पट्टी. पंचवीस रुपयांची नुसती ही पट्टी आहे. घ्या.”
