जेव्हा कधी पाहतो मी
लाल तांबडा सूर्यास्त,
रक्तरंजित क्रांतीचा
असतो तो एक अस्त...
निळ्या गडत आभाळात
किती लुकलुकतात तारे,
एक पौर्णिमेचा चंद्र मी
ओवाळीत होते मज सारे...
खूप सारे होते पांगलेले
होणार होता जेव्हा माझा अस्त,
न्हाऊन निघून गेले सारे
दूधाळ प्रकाशात मस्त....
दुपार होता मज
नसे साथ कुणाची,
एकटाच न्हाहळतो मी
ही रात्र अमावस्याची.....
संजय सावळे
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
