“गाडीत अतोनात गर्दी. कसा तरी उभा होतो. अच्छा, नमस्ते.” असे म्हणून तो तरुण झपाट्याने पावले टाकीत निघून गेला.
ती पहा नदी आणि तिच्या तीरावर ते भारतीय संस्कृती मंदिर.
तो तरुण संस्थेच्या फाटकाजवळ आला. बाहेर मोठी पाटी होती. तो तरुण आत शिरला. आत शिरताच सुंदर फुलबाग होती. दोन्ही बाजूंना कारंजी होती. मधून उंच झाडे होती. तो तरुण पुढे गेला, एका बाजूला त्याला ‘व्यवस्थापकांची कचेरी’ अशी पाटी दिसली. तो तेथे गेला. कचेरीत एक गृहस्थ होते; तेच व्यवस्थापक असावेत.
“नमस्ते.” तो तरुण म्हणाला.
“नमस्ते, बसा.” ते व्यवस्थापक म्हणाले.
“मी आलो आहे. आपल्या संस्थेत मी अर्ज केला होता. मला सर्व संस्कृतींचा अभ्यास करायचा आहे. घ्याल का संस्थेत, म्हणून विचारले होते. येथून होकारार्थी उत्तर आले होते. हे पहा तेथले पत्र.” असे म्हणून संस्थेचे पत्र त्याने दाखविले.
“आपणच का सखाराम?”
“हो, मीच.”
“ठीक. तुम्हाला महिना ३० रुपये मिळतील. येथे अभ्यास करा, वाचा; केवळ जगण्यापुरती शिष्यवृत्ती तुम्हाला देण्यात येईल.”
“मला अधिकाची जरूर नाही.”
“चला तुमची खोली तुम्हाला दाखवतो.”
सखारामला त्याची खोली दाखवण्यात आली.
ते व्यवस्थापक निघून गेले. संस्थेतील काही विद्यार्थी, काही प्राध्यापक त्याच्याभोवती जमले. थोडेफार बोलणे झाले.
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Comments
आमच्या टेलिग्राम ग्रुप वर सभासद व्हा. इथे तुम्हाला इतर वाचक आणि लेखकांशी संवाद साधता येईल. 