१५९१

धन जयासीं मृत्तिका । जगीं तोचि साधु देखा ॥१॥

ज्यासी नाहीं लोभ आशा । तोचि प्रिय जगदीशा ॥२॥

निवारले क्रोधकाम । तोचि जाणा आत्माराम ॥३॥

एका जनार्दन पाय धरी । भुक्ति मुक्ति नांदे घरीं ॥४॥

१५९२

साधु म्हणावें तयासी । दया क्षमा ज्याच्या दासी ॥१॥

जयापाशी नित्य शांती । संत जाणा आत्मस्थिती ॥२॥

ऋद्धिसिद्धि त्यांच्या दासी । भुक्ति मुक्ति पायांपाशी ॥३॥

एका जनार्दनीं साधु । जयापाशी आत्मबोधु ॥४॥

१५९३

सर्वांभुतीं दया । साधु म्हणावें ऐशिया ॥१॥

जग ब्रह्मरुप जाण । हेंचि सांधुचें लक्षण ॥२॥

सर्वाभुतीं समदृष्टी । तोचि साधु इये सृष्टी ॥३॥

एका जनार्दनीं संत । नित्य साधी आत्महित ॥४॥

१५९४

ज्याचे गेले कामक्रोध । तोचि साधु जगीं सिद्ध ॥१॥

लोभ मोह नाहीं ज्याशी । तोचि साधु निश्चयेंसी ॥२॥

गेले मद आणि मत्सर । साधु तोचि निर्विकार ॥३॥

एका जनार्दन साधु । त्याचे चरण नित्य वंदूं ॥४॥

१५९५

वेधिलें ज्यांचें मन सदा नामस्मरणीं । रामनाम ध्वनीं मुखीं सदा ॥१॥

प्रपंच परमार्थ त्यासी पैं सारखा । अद्वैती तो देखा भेद नाहीं ॥२॥

एका जनार्दनीं एकरुप भाव । नाहीं भेदा ठाव तये ठायीं ॥३॥

१५९६

देहीं असोनी विदेही । चाले बोले सदा पाही ॥१॥

असे अखंड समाधी । नसे कांहीं आधिव्याधी ॥२॥

उपाधीचे तोडोनी लाग । देहीं देहपणें भरिलें जग ॥३॥

एका जनार्दनीं संग । सदा समाधान सर्वाग ॥४॥

१५९७

काम क्रोध नाहीं अंगीं । तोचि नर जन्मला जगीं ॥१॥

तयाचें होतां दरुशन । तुटे देहाचें बधन ॥२॥

अरुणोदयीं जाण । तम निरसे सहज आपण ॥३॥

एका जनार्दनीं शरण । नोहे एकपणावांचून ॥४॥

१५९८

जें जें बोले तैसा चाले । तोचि वहिलें निवांत ॥१॥

अंगी असोनी जाणपण । सदा सर्वदा तो लीन ॥२॥

निंदा अथवा वंदा । नाहीं विषय ती बाधा ॥३॥

शांतीचा मांदूस । भरला असे सदोदित ॥४॥

एका जनार्दनीं धन्य । त्याचें दरुशन जगमान्य ॥५॥

१५९९

मज कोनी न देखावें । मज कोणी नोळखावें ॥१॥

मान देखोनियां दृष्टी । पळे देह उपेक्षा पोटी ॥२॥

मी एक लौकिकी आहे । ऐसें कवणा ठावें नोहे ॥३॥

सांडावया अहं ममता । मान न पाहे सर्वथा ॥४॥

त्याचे पोटीं दृढ अभिमान । तो सदा इच्छि सन्मान ॥५॥

सन्मान घ्यावया सर्वथा । ज्ञातेपण मिरवी वृथा ॥६॥

ऐसा निरपेक्ष सज्ञानी । एका शरण जनार्दनीं ॥७॥

१६००

ऐशीं शांती ज्यासी आहे । त्याचे घरीं देव राहे ॥१॥

हा अनुभव मनीं । पहा प्रत्यक्ष पुराणीं ॥२॥

धर्माघरीं वसे । अर्जुनाचे रथीं बैसे ॥३॥

अंकित दासाचा होय । एका जनार्दनीं देव ॥४॥

१६०१

आले आले हरीचे दास । मुखीं रामनाम घोष । तोडोनियां भवपाश । जीवन्मुक्त ते ॥१॥

वैराग्याचें कवच अंगीं । नाचताती प्रेमरंगीं । ज्ञान शस्त्र तें निसंगीं । छेदिती संग ॥२॥

अनुभव तीक्ष्ण शर । सोडिताती निरंतर । वर्मी खोचले तें वीर । क्रोधादि असुर ॥३॥

सांडोनि देहाभिमान । तोचि जीवन्मुक्त जाण । एका जनार्दना शरण । रामकृष्ण जपताती ॥४॥

१६०२

भाग्यवंत श्रीहरीचे दास । धरितां कास तारिती ॥१॥

धन्य त्यांचा उपकार । पावविले पार बहुत ॥२॥

वर्णितां त्यांचें उत्तम गुण । होय जन्मांचेंखंडन ॥३॥

शरण एका जनार्दनीं । धन्य धन्य तुमची वाणी ॥४॥

१६०३

विठ्ठल नाम घेती वाहाती टाळिया । ब्रह्मादिक येऊनियां वंदिती पायां ॥१॥

धन्य धन्य हरिभक्त जगीं । वाहाताती टाळी नाचताती रंगीं ॥२॥

पेमभरित सदा करिती कीर्तन । एका जनार्दनीं वंदूं तयाचे चरण ॥३॥

१६०४

हेंचि एक खरें । सदा वाचे नाम स्मरे ॥१॥

धन्य त्याची जननी । प्रसवली त्या लागोनी ॥२॥

हरुषे नाचे कीर्तनांत । प्रेम न खंडे शुद्ध चित्त ॥३॥

एका जनार्दनीं शरण । वंदीन तयाचे चरण ॥४॥

१६०५

सदा सर्वकाळ वाचे । नाम जया श्रीहरीचें ॥१॥

धन्य जन्मोनी संसारीं । सदा मनीं धरी हरी ॥२॥

रात्रंदिवस ध्यानीं मनीं । शरण एका जनार्दनीं ॥३॥

१६०६

आसनीं भोजनीं शयनीं । जो चिंती रुप मनीं ॥१॥

जागृति स्वप्न आणि सुषुप्ति । सदा ध्यान रुप चित्तीं ॥२॥

नसे आणिके ठायीं मन । एका शरण जनार्दन ॥३॥

१६०७

न्याय मीमांसा सांख्य पातंजली । व्याकरण वेदांत बोली सर्व एक ॥१॥

ते माझे सोई रे जिवलग जीवाचे । जे अधिकारी साचे संतजन ॥२॥

एका जनार्दनीं मन तया ठायीं । होऊनिया पायीं उतराई ॥३॥

१६०८

ऐसें जाणोनि वेदमत । संतसेवा सदोदित ॥१॥

पुराणे शास्त्रें अनुवादिती । संतसेवन दिनरातीं ॥२॥

संतचरणीं ज्यांचें मन । तयां सुखा काय उणें ॥३॥

एका जनार्दनीं भावें । संतचरणीं लीन व्हावें ॥४॥

१६०९

भाग्य उजळलें आतां । संत सभाग्यता भेटले ॥१॥

पाप ताप दैन्य गेलें । संत पाउलें देखतां ॥२॥

तुटली बंधनाची गांठी । पाय पोटीं आठवितां ॥३॥

एका जनार्दनीं शरण । संतचरण दुर्लभ ॥४॥

१६१०

ब्रह्म सर्वगत सदा सम । जेथें आनु नाहीं विषम । ऐसें जाणती ते अति दुर्गम । तयांची भेटी जालिया भाग्य परम ॥१॥

ऐसें कैसियानें भेटती ते साधु । ज्यांचा अतर्क्य तर्कवेना बाधू । ज्यासी निजानंदी आनंदु । ज्यांचा परमनांदी उद्धोधु ॥२॥

पवना घालवेल पालाण । पायीं चढवेल गगन । भुत भविष्य कळों येईल वर्तमान । परी त्य साधूचें न कळे महिमान ॥३॥

चंद्रामृत सुखें सेववेल । रवि अस्ता जातां धरवेल । बाह्मा हेळा सागर तरवेल । परी त्या साधूची भेटी न होईल ॥४॥

जप तप करवेल अनुष्ठान । ध्येय ध्याता धरवेल निजध्यान । ज्ञेय ज्ञाता विवर्जित ज्ञान । ज्ञाना ध्यानाचे मुळ हे साधुजन ॥५॥

निजवृत्तीचा करवेल विरोधु । जीवाशिवाचा भोगवेल आनंदु । एका जनार्दनीं निजसाधु । त्याच्या दर्शनें तुटे भवबंधु ॥६॥

आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Comments
आमच्या टेलिग्राम ग्रुप वर सभासद व्हा. इथे तुम्हाला इतर वाचक आणि लेखकांशी संवाद साधता येईल. telegram channel