१५३१
मेघापरिस उदार संत । मनोगत पुरविती ॥१॥
आलिया शरण मनें वाचा । चालविती त्याचा भार सर्व ॥२॥
लिगाड उपाधी तोडिती । सरते करिती आपणामाजीं ॥३॥
काळाचा तो चुकवितो घाव । येउं न देती ठाव आंगासी ॥४॥
शरण एका जनार्दनीं । तारिले जनीं मूढ सर्व ॥५॥
१५३२
कृपासिंधु ते संत । तारिती पतीत अन्यायी ॥१॥
न पहाती गुणदोष । देती समरस नाममात्रा ॥२॥
तारिती भवसिंधूचा पार । एक उच्चार स्मरणें ॥३॥
एका जनार्दनीं धन्य संत । अनाथ पतीत तारिती ॥४॥
१५३३
भाविक हें संत कृपेचें सागर । उतरती पार भवनदी ॥१॥
तयांचियां नामें तरताती दोषी । नासती त्या राशी पातकांच्यां ॥२॥
दयेचें भांडार शांतीचें घर । एका जनार्दनीं माहेर भाविकांचें ॥३॥
१५३४
संतसंगे तरला वाल्हा । पशु तरला गजेंद्र ॥१॥
ऐसा संतसमागम । धरतां उत्तम सुखलाभ ॥२॥
तुटती जन्मजरा व्याधी । आणिक उपाधी नातळती ॥३॥
संसाराचा तुटे कंद । नरसे भेद अंतरीचा ॥४॥
परमार्थाचे फळ ये हातां । हा जोडता संतसंग ॥५॥
घडती तीर्थादिक सर्व । सकळ पर्व साधतीं ॥६॥
एका जनार्दनीं संत । धन्य समर्थ तिहीं लोकीं ॥७॥
१५३५
तरले संगती अपार । वाल्मीकादि हा निर्धार । पापी दुराचार । अजामेळ तरला ॥१॥
ऐसा संताचा महिमा । नाहीं आनिक उपमा । अनुसरलिया प्रेमा । तरताती निःसंदेह ॥२॥
वेदशास्त्रें देती ग्वाही । पुराणें हीं सांगती ठायीं । संत्संगा वांचुनि नाहीं । प्राणियांसी उद्धार ॥३॥
श्रुति हेंचि पैं बोलती । धरावी संतांची संगती । एका जनार्दनीं प्रचीती । संतसंगाची सर्वदा ॥४॥
१५३६
संतमहिमा न वदतां वाचा । नोहे साचा उपरम ॥१॥
वेदशास्त्रें देती ग्वाही । संतमहिमा न कळे कांहीं ॥२॥
पुराणासी वाड । श्रुति म्हणती न कळे कोड ॥३॥
योग याग वोवाळणी । शरण एका जनार्दनीं ॥४॥
१५३७
अभागी असोत चांडाळ । संतदरुशनें तात्काळ उद्धरती ॥१॥
हा तो आहे अनुभव । स्वयमेव संत होती ॥२॥
पापतापां माहामारी । कामक्रोधाची नुरे उरी ॥३॥
एका जनार्दनीं लीन । संत पावन तिहीं लोकीं ॥४॥
१५३८
यातिहीन असो भला । जो या गेला शरण संतां ॥१॥
त्यांचें जन्ममरण चुकलें । पावन जाहलें तिहीं लोकीं ॥२॥
उत्तम अधम न म्हणती । समचि देती सर्वांसी ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । केलें पावन दीनालागुनी ॥४॥
१५३९
जन्म जरा तुटे कर्म । संतसमागम घडतांची ॥१॥
उपदेश धरित पोटीं । दैन्ये दाही वाटी पळताती ॥२॥
खंडे फेरा चौर्‍यांशी । धरितां जीवेंशीं पाऊलें ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । ते दिनमणी प्रत्यक्ष ॥४॥
१५४०
सुखदुःखांचिया कोडी । संतदरुशनें तोडी बेडी ॥१॥
थोर मायेचा खटाटोप । संतदरुशनें नुरे ताप ॥२॥
चार देहांची पैं वार्ता । संतदरुशनें तुटे तत्त्वतां ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । सबाह्म अभ्यंतर देहातीत ॥४॥
१५४१
संत मायबाप म्हणतां । लाज वाटे बहु चित्ता ॥१॥
मायबाप जन्म देती । संत चुकविती जन्मपंक्तीं ॥२॥
मायबापापरीस थोर । वेदशास्त्रीं हा निर्धार ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । संत शोभती मुगुटमणी ॥४॥
१५४२
वैकुंठीचें वैभव । संतांपांयीं वसे सर्व ॥१॥
संत उदार उदार । देतो मोक्षांचे भांडार ॥२॥
अनन्य भावें धरा चाड । मग सुरवाड सुख पुढे ॥३॥
एका जनार्दनीं ठाव । नोहे भाव पालट ॥४॥
१५४३
मोक्ष मुक्तीचें ठेवणें । देती पेणें संत ते ॥१॥
नाहीं सायासांचे कोड । नलगे अवघड साधन ॥२॥
नको वनवनांतरी जाणें । संतदरुशनें लाभ हातां ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । संतसमान देवाच्या ॥४॥
१५४४
संतांचे चरणतीर्थ घेतां । अनुदिनीं पातकांची धुणी सहज होय ॥१॥
संतांचें उच्छिष्ट प्रसाद लाधतां । ब्रह्माज्ञान हातां सहज होय ॥२॥
संतांच्या दरुशनें साधतीं साधनें । तुटतीं बंधनें सहज तेथें ॥३॥
एका जनार्दनीं संत कृपादृष्टीं । पाहतां सुलभ सृष्टी सहज होय ॥४॥
१५४५
भुक्तीमुक्तीचें माहेर । संत उदार असती ॥१॥
देव ज्यांचें करी काम । देतो धाम आपुलें ॥२॥
तया वचनाची पाहे वास । पुरवी सौसर मनींची ॥३॥
एका जनार्दनीं विनित । संतचरणरज वंदीत ॥४॥
१५४६
जया जैसा हेत । तैसा संत पुरविती ॥१॥
उदारपणें सम देणें । नाहीं उणें कोणासी ॥२॥
भलतिया भावें संतसेवा । करिता देवा माने तें ॥३॥
एका जनार्दनीं त्यांचा दास । पूर्ण वोरस कृपेचा ॥४॥
१५४७
देवतांचे अंगीं असतां विपरित । परी संतकृपा त्वरित करिती जगीं ॥१॥
जैसी भक्ति देखती तैसे ते पावती । परी संतांची गती विचित्रची ॥२॥
वादक निंदक भेदक न पाहाती । एकरुप चिंतीं मन ज्यांचें ॥३॥
भक्ति केल्या देव तुष्टे सर्वकाळ । न करितां खळ म्हणवी येर ॥४॥
संतांचे तों ठायीं ही भावना नाहीं । एका जनार्दनीं पायीं विनटला ॥५॥
१५४८
भवरोगियासी उपाय । धरावें तें संतपाय ॥१॥
तेणें तुटे जन्मजराकंद । वायां छंद मना नये ॥२॥
उपसना जे जे मार्ग । दाविती अव्यंग भाविकां ॥३॥
निवटोनी कामक्रोध । देती बोध नाममुद्रा ॥४॥
शरण एका जनार्दनीं । धन्य धन्य संतजनीं ॥५॥
१५४९
धन्य तेचि संत भक्त भागवत । हृदयीं अनंत नित्य ज्यांच्या ॥१॥
धन्य त्यांची भक्ति धन्य त्यांचे ज्ञान । चित्त समाधान सर्वकाळ ॥२॥
धन्य तें वैराग्य धन्य उपासना । जयाची वासना पांडुरंगीं ॥३॥
एका जनार्दनीं धन्य तेचि संत । नित्य ज्यांचे आर्त नारायणीं ॥४॥
१५५०
धन्य धन्य तेचि संत । नाहीं मात दुसरी ॥१॥
वाचे सदा नारायण । तेंवदन मंगळ ॥२॥
सांदोनी घरदारा । जाती पंढरपुरा आवडी ॥३॥
एका जनार्दनीं नेम । पुरुषोत्तम न विसंबे त्या ॥४॥
