५०१
परात्पर परिपुर्ण सच्चिदानंदघन ।
सर्वां अधिष्ठान दैवतांचें गे माय ॥१॥
तें लाधलें लाधलें पुंडलिकाचे प्रीती ।
येत पंढरीप्रती अनायासें गे माया ॥२॥
जगडंबर पसारा लपवोनि सारा गे माय ।
धरियेला थारा पुंडलिकाचेनि प्रेमें गे माय ॥३॥
ओहंअ मां न कळे कांहीं सोहं देती ग्वाहीं गे माय ।
कोहमाची तुटली बुंथी एका जनार्दनीं प्रीति गे माय ॥४॥
५०२
वर्णितां वेदमती कुंठित पैं जाली । पुराणें भागलीं विवादतां ॥१॥
सोपारा सुगम पुंडलिकापाठीं । उभा जगजेठी विटेवरी ॥२॥
लक्ष्मी ते स्वयें रुक्मिणी शोभत । विंझणें वारीत सत्यभामा ॥३॥
सांडुनी रत्नकिळा गळां तुळसीमाळा । चंदनाचा टिळा केशरयुक्त ॥४॥
गोपाळ गजरें आनंदें नाचती । मध्यें विठ्ठलमूर्ति प्रेमें रंगें ॥५॥
मनाचें मोहन योगाचें निजधन । एका जनार्दनीं चरण विटेवरी ॥६॥
५०३
ज्याचे पुराणीं पोवाडे । तो हा उभा वाडेंकोंडें ॥१॥
कटीं कर ठेवुन गाढा । पाहे दिगंबर उघडा ॥२॥
धरुनी पुंडलिकाची आस । युगें जाहलीं अठ्ठावीस ॥३॥
तो हा देव शिरोमणी । एका शरण जनार्दनीं ॥४॥
५०४
स्थूळ ना सुक्ष्म कारण ना महाकारण । यापरता वेगळाचि जाण आहे गे जाय ॥१॥
पुंडलिकाचें प्रेमें मौनस्थ उभा । कोणा न बोले उगला उभा ठेला गे माय ॥२॥
निंद्य वंद्य जगीं यावेंभेटीलागीं । दरुशनें उद्धार वेगीं तया गे माय ॥३॥
ऐसा लाघवी खेळ खेळोनी निराळा । एका जनार्दनीं डोळा देखिला गे माय ॥४॥
५०५
पंचविसावा श्रीविठ्ठलु । चौविसांवेगळा तयाचा खेळू गे माय ॥१॥
तो पुंडलीका कारणें येथवरी आला । उभा उगा ठेला विटेवरी गे माय ॥२॥
जनीं जनार्दन करावय उद्धरण । एका जनार्दनी समचरण साजिरें गे माय ॥३॥
५०६
सुंदरु बाळपणाची बुंथी घेऊनी श्रीपती । सनकादिकां गाती तेथें कुंठित गे माय ॥१॥
ब्रह्मा वेडावलें ते वेंडावलें । पुंडलिकाधीन झालें गे माय ॥२॥
इंद्र चंद्र गुरु उपरमोनी जया सुखा । तो वाळूवंटीं देखा संतासवें गे माय ॥३॥
ऐसा नटधारी मनु सर्वांचे हरी । एका जनार्दनाचे करीं उच्छिष्ट खाय ॥४॥
५०७
अभक्त सभक्त दोघांसी सारखा दिसे । लवनीं जैसें नदिसे दुजेपण गे माय ॥१॥
ऐसा परात्पर सोइरा पुंडलिकाचे पाठीं । मौन्य वाक्पुटीं धरुनी गे माय ॥२॥
पुण्य पाप सर्व देखतसे दृष्टी । चालवी सर्व सृष्टी गे माय ॥३॥
ऐसा वेषधारी उभा भीवरेतीरीं । एका जनार्दनीं अंतरी दृढ ठसावें गे माय ॥४॥
५०८
ओहं सोहं यापरतें प्रमाण । जघन सघन विटेवरीं ॥१॥
भीवरासंगम पुडंलीक दृष्टी । सम कर कटीं उभा हरी ॥२॥
वेदांचे जन्मस्थान विश्रांति पैं मूर्ति । त्रैलोक्य कीर्ति विजयध्वज ॥३॥
एका जनार्दनीं पुराणासी वाड । पुरवितसे कोड भाविकांचें ॥४॥
५०९
विठ्ठल सांवळा पंढरीये उभा । धन्य त्यांची शोभा सोभतसे ॥१॥
पुंडलिका मागें कर ठेवुनी कटीं । समपाय विटीं देखियेला ॥२॥
राहीं रखुमाई शोभती त्या बाहीं । बैष्णव दोही बाहीं गरुडपारीं ॥३॥
एका जनार्दनीं पाहुनियां । ध्यान मनाचें उन्मन होत असें ॥४॥
५१०
अणुरेनुपासोनी सब्राह्म भरला । भरुनी उरला संतापुढें ॥१॥
उघडाची दिसे सर्वा ठायीं वसे । मागणेंचि नसे दुजें कांहीं ॥२॥
कर ठेऊनि कटीं तिष्ठत रहाणें । वाट तें पाहनें मागेल कांहीं ॥३॥
चंद्रभागा तीर पुंडलिकासमोर । एका जनार्दनीं हरिहर उभे राहाताती ॥४॥
